Οι Κουλιεράκηδες είναι το λίπασμα της επόμενης σποράς

Η είδηση περί ενδιαφέροντος της Λίβερπουλ για τον Κουλιεράκη, που δεν προέκυψε από τυχαία πηγή αφενός και επιβεβαιώθηκε εμμέσως από την άμεση την αντίδραση της Βόλφσμπουργκ αφετέρου, φανερώνει την σημαντικότερη -αν και όχι τόσο ευδιάκριτη- πλευρά, της πολυδιάστατης σημασίας των ακαδημιών.

Άρα και παντελώς αόρατη, σε όσους χρησιμοποιώντας λόγο που κάνει και το ξύλο να μοιάζει εύκαμπτο υλικό, αρνούνται να αντιληφθούν τις ολότελα προφανείς πτυχές, όπως πχ την αξία των πωλήσεων.

Η άρνηση τους, σκοντάφτει αρχικά στα πλέον αυτονόητα και πρακτικά ζητήματα. Αν υποθέσουμε ότι στον ΠΑΟΚ του σήμερα υπήρχαν οι Κουλιεράκης, Ντέλιας, Τζόλης, Μιχαηλίδης, Γιαννούλης, Τζίμας, Κούτσιας, συν άλλοι τόσοι ξένοι που είναι πάντα απαραίτητοι,  θα επικρατούσε μποτιλιάρισμα. Η ομάδα θα είχε φρακάρει και δεν θα χωρούσαν άλλοι. Οπότε θα έπρεπε να ανασταλεί η λειτουργία των ακαδημιών, αφού δεν θα υπήρχε λόγος να βγαίνουν φρέσκα πρόσωπα. Θα επαναλειτουργούσαν, όταν οι προαναφερθέντες έβγαιναν στην σύνταξη, για να ξανακλείσουν μετά.

Χοντροκομμένο το παράδειγμα δίχως άλλο, δύσκολο όμως να αντιπαραθέσεις κάτι σοβαρό, σε φωνασκίες. Κι επειδή το περιορισμένο iq δεν έχει όρια, η έτοιμη απάντηση είναι «εμείς δεν λέμε να μείνει για πάντα ο Κωνσταντέλιας, αλλά να πουληθεί όταν βγει ο επόμενος..». Φιλοσοφική προσέγγιση αρχαιοελληνικού επιπέδου αναμφίβολα, φαντάσου να έλεγες στον Κωνσταντέλια ή να το καταλάβαινε έστω, ότι το μέλλον του καθορίζεται από κάποιον διάδοχο που δεν υπάρχει για την ώρα, αλλά που θα πάει. Θα φανεί…

Θα ήταν το ιδανικό πουσάρισμα για να συνεχίσει απτόητος την προσπάθειά του και να βελτιώνεται καθημερινά. Σα να έλεγες στην σύντροφό σου «θα σε χωρίσω, μόλις βρω κάποια που να σου μοιάζει και δεν θα είναι τόσο σιτεμένη όσο εσύ..» Σταχυολογώντας τις ασυναρτησίες που ακούς, καταλήγεις πως η περιορισμένη αντίληψη οδηγεί σε εμμονική άρνηση του προφανούς και εκφράζεται με ευγλωττία παπαγάλου.

Αφήνω κατά μέρους ότι αυτή προσέγγιση, φανερώνει πως αντιλαμβάνονται την λειτουργία των ομάδων και των ακαδημιών περίπου ως πιτσαρίες που λειτουργούν κατά παραγγελία «σε 10 λεπτά βγαίνει η μαργαρίτα, βάλε στο φούρνο την οικογενειακή με το μπέικον..»

Οι πωλήσεις παικτών δεν είναι απλά μη καταδικαστέες αλλά αποτελούν μοναδική επένδυση, κυρίως επειδή για να πουληθεί κάποιος σημαίνει πως διαθέτει αξία και προσέφερε. Την αξία και την προσφορά του την έχει καρπωθεί ήδη η ομάδα μέσα στο γήπεδο, οπότε εισπράττει κέρδος και αγωνιστικό και οικονομικό. Το ότι κάποιοι εξ αυτών συνεχίζουν να διαπρέπουν και να εξελίσσονται, μοιάζει με επένδυση σε χρυσό. Τα ποσοστά μεταπώλησης που αυξάνουν τα πόσα που αρχικά εισπράχθηκαν, ωχριούν μπροστά στα πραγματικά κέρδη που είναι ανυπολόγιστα.

Εύκολο να το κατανοήσεις, αρκεί να μπεις στο μυαλό των παιδιών των ακαδημιών του ΠΑΟΚ σήμερα, που βλέπουν έναν πρώην ΄΄συγκάτοικό΄΄ τους που διέπρεψε στην Βόλφσμπουργκ, να αποτελεί στόχο της Λίβερπουλ.

Γιατί το άλλο που αρνούνται να καταλάβουν οι θιασώτες του δόγματος «δεν πουλάμε τα ταλέντα μας», είναι πως τα σημερινά παιδιά δεν έχουν όνειρο να παίξουν στον ΠΑΟΚ, στον Ολυμπιακό και στον Παναθηναϊκό. Αυτό αποτελεί απλά έναν στόχο, το όνειρό τους είναι η Λίβερπουλ, η Πρέμιερ, η Μπάγερν, η Λα Λίγκα, η Γιουβέντους, οι φιλοδοξίες άλλωστε δεν έχουν όρια. Ένας Κουλιεράκης που θα καθιερωνόταν στον ΠΑΟΚ και θα έπαιζε μέχρι τα 25 θα ήταν στην καλύτερη περίπτωση ένα παράδειγμα, ο Κουλιεράκης που ανοίγει τα φτερά του για να πετάξει ακόμα ψηλότερα, μετατρέπεται σε πρότυπο και σημείο αναφοράς. Δείχνοντας στην πράξη πως ακόμα και τα πιο τρελά όνειρα, δεν είναι ανέφικτα.

Για τα παιδιά των ακαδημιών του ΠΑΟΚ – ισχύει για όλα τα παιδιά, απλώς στον ΠΑΟΚ τον νοιώθουν πιο κοντινό τους-, ο Κουλιεράκης δεν είναι κάτι θεωρητικό, μακρινό, άρα απρόσιτο και άπιαστο. Δεν έμαθαν για εκείνον, ούτε άκουσαν από κάποιον μια ιστορία, αφού μόλις τέσσερα χρόνια πριν ήταν στην ίδια θέση που βρίσκονται εκείνοι σήμερα.

Κι όσοι υπάρχουν στις ακαδημίες από τα 12 και τα 14, συναναστρέφονταν καθημερινά μαζί του. Ένας τοίχος τους χώριζε στους ξενώνες, γευμάτιζαν δίπλα δίπλα. Δεν μιλάμε για τον Μέσι, τον Γιαμάλ ή τον Ρονάλντο που το παιδικό τους μυαλό ίσως να τους έκανε να πιστεύουν, πως γεννήθηκαν στην Ατλαντίδα. Ο Κουλιεράκης αποτελεί ζωντανό και χειροπιαστό παράδειγμα.

Το κίνητρο που χαρίζουν απλόχερα και δωρεάν οι Κουλιεράκηδες σε όλη την πιτσιρικαρία των ακαδημιών λοιπόν, είναι ασύλληπτο. Τα ουσιαστικά κέρδη των πωλήσεων δεν είναι τα χειροπιαστά, αυτά που διακρίνονται και δια γυμνού οφθαλμού. Οι πωλήσεις δεν σου στερούν παίκτες, αποτελούν το λίπασμα της επόμενης σποράς.

Στον ΠΑΟΚ υπάρχουν αποδεδειγμένα καλοί κηπουροί, αν έρθει και το ενισχυτικό της καλλιέργειας ακόμα καλύτερα. Το κέρδος της επόμενης γενιάς θα το καρπωθεί η ΠΑΕ, η ομάδα και ο κόσμος, απολαμβάνοντας τους διαδόχους και πανηγυρίζοντας τις επιτυχίες που θα χαρίσουν..

Το οξύμωρο είναι πως μέσα στον κόσμο, συμπεριλαμβάνονται κι όσοι διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους κάθε φορά που πωλείται κάποιος ποδοσφαιριστής και οι οποίοι όταν είναι να πουληθεί ο διάδοχος, θα παπαγαλίζουν με λύσσα το γνωστό ποίημα…